به هردم شاکرش هستیم اما دل ما بعد از این گیرد بهانه
اجل جان گل بی خار بگرفت رها شد تا خدنگش از کمانه
پدر با اهل منزل گفت بدرود ولی ما مانده در این آستانه
پدر تا مرد، از کنج دل ما کشد آتش زداغ او زبانه
به دریای غمش غرقیم و چون سیل شد اشک غم زچشم ما روانه
دریغا شمع محفل گشت خاموش پرید آن مرغ دل از آشیانه
دمادم بر لبش ذکر خدا بود چه کم دیدم چنان اودر زمانه
گذشت از عمر او نزدیک صد سال که تیر غم گرفت او را نشانه
پرستار وجودش مادرم بود چه زحمتها کشیدست عاشقانه
به گردش همچنان پروانه میگشت کنون میریزد اشکش دانه دانه
ادا کرد او چه حق همسری را نشد یک لحظه دور از او زخانه
کنون مائیم و دریای غم او ندیدم همچو او در در زمانه
چو شمعی بود و ما گرد وجودش اجل بگرفت او را از میانه
از این پس گر دلت بگرفت (شاهد) بخوان این نوحه را جای ترانه
خداوندا به فرزند شهیدش به سوی جنتش بنما روانه
اگر گویم پدر تاج سرم بود چه خوش گفتم نمی باشد فسانه
پیام شهدا