ای گل سـرخ و سپیـد ایـن چمـن گویمـت گر بشنـوی چنـدی سخن
ازچه رو درهم کشیدی چشم ورو روتُـرُش کردی و درهم خُلق وخو
ای عـزیـزم دل بر این دنیـا مَبَنـد غُصّه را کم کـن کمـی با ما بخند
خنده کن تا درد خود درمان کنی مشکـــلات زنــدگـی آسـان کنی
برطرف کن ازرُخت چین وچُروک باخوشی ها کن کمی صلـح وسلوک
چین به رُخ باخنده زیبا می شود هر زمـان بر چهره پیدا می شود
جای حِق حِق گریه کردن خنده کن فکــر بِکـر و تـازه بـر آینـده کن
بگــذرانـی عـاقبـت شام سمور سر رسد صبح و رسـد دنیای نور
بگـذرد همچون گدا یا پادشـه گـر کنی هـرگـونـه بــر دنیـا نگه
شادی وغمهاهمه درهست توست هستی این واژه ها دردسـت توست
هر که باشد پیش مَردم خنده رو خـوش بُـوَد با او نمایی گفتگو
خنـده بازار و خـریـداران زیـاد مردوزن اینجا بسی خنـدان وشاد
آن یکی از خنده دل آورده درد دیگری بنشسته برجا سردسرد
حال مردُم جملگی یک رنگ نیست هم ترازو مثل و هم آهنگ نیست
خنـده خــوب امّـا بــدون قاه قاه بـر گـدا یـا آنکـه باشــد پادشاه
خنده بی جا گر بیاید روی لب هر کجا باشـد بُوَ د دور از اَدَب
خنده هم جا داردو هم چارچوب می شود جایی بدویک جای خوب
گر مناسب جای آن دیدی بخند وَرنه بی جا خنده را بر لب ببند
از بد اخلاقی بکن دائـم حَذَر سینه را با خنـده براو کن سپر
روبه روشوباکسان باخُلق وخوی خُلـق بد وارونه کـن درآب جوی
گر کنی قبل ازکسی براو سلام کـرده ای حُـسن ادب بر او تمام
زنده بادا هرکه می خندد چنین بار او هــرگـز نمـانـد بـر زمین
محترم گـردد به پیش اهل دل خوش بُرون گردد زخاک وآب وگل
بگذر ازهر غصّه با گامی بلند خوب وخوش برپُشت شبدیزوسمند
دل ز بدخواهان خود آوَربه دست بلکه مِهـرت بر دل آنها نشست
هرکسی برگفته هایت زد گریز آبرویـش را به پیـش کس نریز
هرچه میخواهی براین دنیا بخند کس نپرسداین خَرَت باشدبه چند
هرکه لبخندی به لب آردنکوست بلکه گاهی شرط حفظ آبروست
با تبَسّم غنچه ها وا می شوند تـا گلـی زیبـا و رَعنـا می شوند
ای عزیزان بر شماعزّت زیاد رویتـان خنــدان و دلها شادِ شاد
ای نبینم در شما اندوه و غم بگذرید آسـوده از هر پیچ و خم
(شاهدا) پس خنده رویی پیشه کُن بهر حال خـود کمی اندیشه کُـن
پس اگراین گفته ها باشد چَرَند هی بخند و هـی بخند و هی بخند
میکنم این قِصِّه را دیگر تمام والسّـلام و والسّـلام و والسّـلام
پیام شهدا